Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι τυχαία. Κάθε ομοιότητα είναι εντελώς συμπτωματική
Μέρες έχει να κοιμηθεί σαν άνθρωπος. Τα μάτια του σα ραγισμένα τζάμια, αντικρύζουν ότι με κόπο, αγώνα, ανίερες συμμαχίες και ένα κάρο ψέμματα έχτισε, να φυλλορροεί σαν μουριά στα μέσα του Δεκέμβρη.
Από τις 29 του περασμένου μήνα, ο ιδιοκτήτης του ρετιρέ άλλαξε και ο νέος ιδιοκτήτης κερνάει υποσχέσεις και σάμαλι στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όλοι τον θέλουν και όλοι τον αγαπούν γιατί τους κάνει όλους να νιώθουν ανώτεροι πολίτες, προνομιούχοι κάτοικοι της πολυκατοικίας.
Ο δύστυχος παχουλός κύριος Γιώργος, ο ένοικος του υπογείου που ονειρεύεται το ρετιρέ, νιώθει μόνος, περιστοιχισμένος από τους ποντικούς του φωταγωγού που πεινάνε για φρόνημα(ότι και να 'ναι αυτό) και διψάνε για δόξα εθνική. Η εθνική των ποντικών η δόξα.
Εδώ και 7 χρόνια τάισε τα εθνικά υπερήφανα ποντικάκια με μπόλικο πατριωτικό τυρί. Τυρί δίχως φάκα, τους έταζε. Και αυτά τον ακολούθησαν. Έφτιαξε σα νέος P.T. Barnum το δικό του θίασο, με τον ίδιο αρχηγό και εμπνευστή. Ζήτησε και πήρε την αποδοχή όλων όσοι είχαν τσακωθεί με το διαχειριστή και με τη γυναίκα του. Είχε γίνει "κάτι σαν ο επόμενος διαχειριστής".
Ήρθε όμως ένας τύπος που ήξερε την πολυκατοικία καλύτερα. Και τον ήξερε και η πολυκατοικία καλύτερα αφού ήταν πάντα στο τελευταίο ρετιρέ. Καλημεριζόταν με όλους και όλες.
-Καλημέρα σας κύριε Αριστείδη. Τι κάνετε; Ο υιός καλά;, η σύζυγος; Την είδα εχθές και φαινόταν ανήσυχη. Δε χρειάζεται να ανησυχείτε. Εδώ είμαστε εμείς, οι φίλοι σας.
-Καλημέρα κυρία Ευτυχία. Μήπως κρυώνατε εχθές το βράδυ; Είχε μια βλάβη ο καυστήρας και το συνεργείο δε μπορούσε να έρθει.
-Ωωωω καλησπέρα στρατηγέ μου. Παρακολουθήσατε τον εσπερινό; Είναι πολύ κατανυκτική η ατμόσφαιρα αυτές τις μέρες
.........
Είχε και καταγωγή που ενέπνεε σεβασμό στους καθωσπρέπει ενοίκους. Τους ενοίκους που είτε ήταν στην "πιάτσα" με την έννοια που θέλει ο κύριος Γιώργος είτε είναι οι απλοί τίμιοι βιοπαλαιστές με οποιαδήποτε έννοια.
Έβλεπε τις μέρες να περνούν και τη γενική συνέλευση της πολυκατοικίας για τον ορισμό διαχειριστή να πλησιάζει. Φοβόταν πως για ακόμα μία φορά θα τον έτρωγε "λάχανο" ο "φλώρος". Τι να κάνει;
Δε θέλει και πολύ για να του γυρίσει του ανθρώπου. Όταν στριμωχτείς στη γωνία, συμμαχείς και με το διάολο. Σε μία πρόσφατη συνέλευση της πολυκατοικίας, είχε κατηγορήσει τον τότε διαχειριστή, πως τον παρασύρει η ένοικος του τετάρτου που θέλει κι αυτή να πάρει τη διαχείριση (αλλά μάλλον μόνο τα κοινόχρηστα ήθελε). Τον παρέσυρε σε αποφάσεις που βλάπτουν τόσο την πολυκατοικία όσο και τη γειτονιά. Την είχε πει "πράκτορα" και "πειθήνιο εργαλείο στα χέρια αυτών που επιβουλεύονταν την πολυκατοικία και τη γειτονιά".
Σήμερα όμως, στο πρόσωπο αυτής της κακιάς γειτόνισσας αλλα και σε εκείνο του μπαμπά της έβρισκε τον καλύτερο σύμμαχο κατά του "φλώρου". Τι κι αν ο "φλώρος" προσπαθούσε να καλοπιάσει την κόρη και να κατευνάσει το μπαμπά. Χαμένος κόπος.
Αντίθετα ο κύριος Γιώργος, που είχε και άριστες σχέσεις με το μπαμπά, ο οποίος κάποτε τον είχε βοηθήσει σημαντικά, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και αγκαλιάστηκε και φιλήθηκε με την κόρη. Μετά βέβαια σκουπίζονταν και οι δύο αλλά αρκεί που δεν είδε ο ένας τον άλλο.
Η άλλη κίνηση του κύριου Γιώργου, ήταν να ζητήσει έκτακτη συνέλευση της πολυκατοικίας για να αποδείξει πως αυτός είναι που νοιάζεται για το καλό των ενοίκων. Πως τη ζήτησε; Μα διαμαρτυρόμενος πως αν η εταιρεία που φέρνει το πετρέλαιο χρησιμοποιήσει αλλοδαπούς, τότε αν ο "φλώρος" διαφωνούσε, θα αποκαλυπτόταν, θα ξεβρακωνόταν ενώπιων όλων.
Την ιδέα του την είπε στο θυρωρό, τον μπαρμπα Χρήστο, που σαν γνήσιος κουτσομπόλης θα τη μετέφερε σε κάθε αυτί ενοίκου της πολυκατοικίας. Ήξερε ο κύριος Γιώργος το παιχνίδι της επικοινωνίας (έστω και αν επρόκειτο μόνο για την πολυκατοικία του)
Τελικά το μόνο που εισέπραξε ήταν στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορία και στη χειρότερη, απλά γιούχα. Ήταν απελπισμένος ο σύστυχος κύριος Γιώργος....
Κάλεσε τον φίλο του τον Άδωνι που τον έλεγαν Σπύρο και του κλαψούρισε
-Σπύρο - Άδωνι, είμαστε σε κρίσιμο σημείο. Η ελπίδα μου είστε εσεις. Εσύ, ο Θανάσης, ο Μακούλης, ο Ρονταπλανούλης και ο πρέσβης. Σε σας βασίζομαι και σε σας ακουμπώ το κουρασμένο σώμα μου για να μου αναπτερώσετε το ηθικό με το βάλσαμο των εθνικοπατριωτικών σας λόγων. Και στον Κυριάκο βασίζομαι αλλά επειδή τελευταία βλέπει κάτι μυθικούς γίγαντες με κολάν και περικεφαλαίες, ανησυχώ.
-Αδελφέ μου Γιώργο. Σαν γνήσιοι Έλληνες θα μείνουμε πιστοί στο λόγο που δώσαμε μαζί και στο ρηθέν υποτών πατέρων μας, Ή ταν ή επί τας.
Βάλσαμο ανακούφισης έσταξε στην ψυχή του κύριου Γιώργου. Μπορούσε να ελπίζει και να συνεχίσει να δολοπλοκεί, ακόμα και με τη μέγαιρα του τετάρτου. Δεν ξέρεις, ακόμα και στο χειρότερο σκοτάδι μπορεί να εμφανιστεί ένα φως από το πουθενά. Ακόμα και απο εκεί που δεν το περιμένεις.
Έπεσε για ύπνο, κάπως πιο ξαλαφρωμένος με αυτές τις σκέψεις. Ο ύπνος ήταν βαθύς αλλά ένα όνειρο τον πέταξε από το κρεββάτι, ιδρωμένο και με σφυγμό 200. Ήταν ο Σπύρος και ο Κυριάκος που έβγαιναν από το αυτοκίνητο του Μακούλη που είχε τον πρέσβη ακόμα μέσα. Κρατούσανε ένα κουτί με πάστες και χτυπούσαν ενα κουδούνι πολυκατοικίας.
Σαν σε οθόνη που δείχνει τη λήψη μίας αόρατης κάμερας που κάνει travel και zoom, σχηματίστηκε η εικόνα του κουδουνιού μπροστά του. Πρόλαβε να δει μόνο το μικρό όνομα του ενοίκου στον οποίο οδηγούσε το χτύπημα.
"Αντώνης........"