Παρελάσεις στα χρόνια της χολέρας.

Μια νέα παράδοση έχει κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια:

 Παρελάσεις χωρίς κόσμο, με τους πολιτικούς στην εξέδρα πίσω από αλλεπάλληλες σειρές από κάγκελα, μακριά και απομονωμένοι από τους πολίτες.

Το θέαμα είναι τόσο αστείο που αναρωτιέται κανείς πως δέχονται να αυτογελοιοποιούνται έτσι.

Έστω και σημειολογικά, η απελπισμένη προσπάθειά να διατηρήσουν το ανύπαρκτο κύρος τους πίσω από κάγκελα και ΜΑΤ, είναι πραγματικά ανεκτίμητη.  

Εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι λέμε ότι οι παρελάσεις -και ειδικά οι μαθητικές- πρέπει να καταργηθούν γιατί όχι μόνο δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης, αλλά κυρίως γιατί στέλνουν λάθος μηνύματα, σε μια εποχή που ο πολίτης πρέπει να αμφισβητεί, να ψάχνει και να δημιουργεί, μετά από αιώνες προβατοποίησης και κυριαρχίας του “πίστευε και μη ερεύνα”.

Και ξαφνικά, από εκεί που κανείς δεν άκουγε, ήρθαν τα μνημόνια και η κοινωνικοπολιτική και οικονομική κατάρρευσης των τελευταίων ετών να επισπεύσουν διεργασίες που κάτω από άλλες συνθήκες θα έπαιρναν δεκαετίες για να συντελεστούν.

  ‘Η βία είναι η μαμή της ιστορίας’ έγραψε κάποτε ο Μαρξ, και η κυβερνητική βία των τελευταίων ετών επισπεύδει την ριζοσπαστικοποίηση πολιτών που πριν από λίγα χρόνια ούτε που θα το φανταζόμαστε.

Η Κερατέα, Σκουριές κλπ, είναι τρανά παραδείγματα πολιτών που αντιστέκονται και αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.

 Κινήσεις πολιτών που ουσιαστικά δεν είχαν καμιά κομματική υποστήριξη, αφού ακόμα και η κοινοβουλευτική αριστερά τις περισσότερες φορές απλά παρακολουθούσε τις εξελίξεις.

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1968 ο παρουσιαστής των ειδήσεων του CBS, Γουόλτερ Κρονκάιτ μετά από επίσκεψη στην νοτιοανατολική Ασία, αμφισβήτησε ευθέως την προοπτική νίκης στον πόλεμο του Βιετνάμ, που υποστήριζε η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον.

 Ο πρόεδρος Τζόνσον  είχε πει τότε σε συνεργάτες του πως “αφού χάσαμε τον Κρονκάιτ, χάσαμε και τον μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο” και μερικές βδομάδες αργότερα ανακοίνωσε πως δεν θα διεκδικούσε την επανεκλογή του.

Στην σημερινή Ελλάδα τα κάγκελα στις παρελάσεις για να κρατάνε τους πολίτες μακριά, σηματοδοτούν επίσης μία ήττα:

Την αναπόφευκτη πτώση του υπάρχοντος κομματικού συστήματος.

Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει τόσα χρόνια η αριστερά, το έκανε ο εγωκεντρισμός, ο φανατισμός και η αλαζονεία των Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου, Σαμαρά, Γεωργιάδη, Μπαλτάκου κλπ.

Ποτέ πριν η κατάργηση των παρελάσεων δεν είχε τόσο μεγάλη αποδοχή στην κοινή γνώμη, από ότι σήμερα.

Χωρίς τα κάγκελα στις παρελάσεις, ίσως να μην φτάναμε εδώ τόσο γρήγορα.

Το ίδιο και για τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, που μόλις πριν λίγα χρόνια φάνταζε αδιανόητος.

Χωρίς τους αρχιερείς με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα, με τους φτωχούς και τους άστεγους δίπλα τους να λιμοκτονούν , ίσως να κάναμε ακόμα “ιερά συλλαλητήρια” αλά Χριστόδουλου.

Γενικότερα μιλώντας, η έλλειψη προοπτικής, το να είσαι φτωχός, ανασφάλιστος, άνεργος, ή να δυσκολεύεσαι να ταΐσεις τα παιδιά σου, πολλές φορές ξεκαθαρίζει αυτόματα και τις επιλογές σου...

Χρόνια πολλά στους εορταζόμενους, ζήτω το έθνος, και περαστικά μας.